vogelvrij
Om mij de Jan’Tep een magiërsnaam te verdienen moet je aan drie eisen voldoen. Ten eerste moet je de kracht hebben om je familie te verdedigen. Ten tweede moet je de hogere vormen van magie kunnen toepassen die ons volk beschermen. Ten derde moet je simpelweg zestien jaar worden. Een paar weken voor mijn verjaardag kwam ik erachter dat ik aan geen van die drie eisen zou voldoen.
Kellen staat aan de vooravond van zijn eerste duel en moet vier proeven met succes doorlopen om te bewijzen dat hij een echte magiër is. Er is echter één probleem: zijn magie is verdwenen. Als zijn verjaardag nadert duikt de mysterieuze nomade Ferius Parfax op, die Kellen uitdaagt een ander pad te kiezen. Is zij Kellens enige redding en bieden haar speelkaarten uitkomst?
“Vogelvrij is een spectaculair eerste deel van de Spellslinger-reeks. Ik ben fan geworden van Sebastien, deze schrijver gaat de Nederlandse YA-wereld hopelijk flink onveilig maken!”
JOOST ZUIJDERDUIJN
NERDYGEEKYFANBOY.COM“Vogelvrij is waarschijnlijk het boek dat me uiteindelijk het meest verrast heeft dit jaar. De laatste honderd pagina’s waren zenuwslopend!”
Les vieux maîtres de sort aiment raconter que la magie a un goût. Les sorts de braise ressemblent à une épice qui vous brûle le bout de la langue. La magie du souf e est subtile, presque rafraîchissante, un peu comme si vous teniez une feuille de menthe entre vos lèvres. Le sable, la soie, le sang, le fer… cha- cune de ces magies a son parfum. Un véritable adepte, autre- ment dit un mage capable de jeter un sort même à l’extérieur d’une oasis, les connaît tous.
'I totally saw this coming,’ Reichis growled, leaping onto my shoulder as lightning scorched the sand barely ten feet from us. The squirrel cat’s claws pierced my sweat-soaked shirt and dug into my skin.
The way of the Argosi is the way of water. Water never seeks to block another’s path, nor does it permit impediments to its own. It moves freely, slipping past those who would capture it, taking nothing that belongs to others. To forget this is to stray from the path, for despite the rumours one sometimes hears, an Argosi never, ever steals.